Քրիստոս այս խոսքերն ասաց վերջին ընթրիքի ժամանակ՝ իր մահվան նախօրեին: Այդ պահին ասվածի մեջ ոչ մի նոր բան չկար: Սիրո պատվիրանը հրեա ժողովրդին տրվել էր դեռ Մովսեսի օրոք՝ Քրիստոսի ծննդից 500 տարի առաջ: Առաքյալները չէին հասկանում, թե ինչու է Քրիստոս խոսում այդ մասին, և դա ի՞նչ նոր պատվիրան էր:

Առաջին մարդկանց դրախտային կյանքից մինչև այսօր բազմալեզու ու բազմաբառ մարդկության պատմության ու ամեն մի անհատի կենսագրության առանցքային իրողությունը բնորոշող բառը փրկությունն է:

Առնվազն մի մատնոց փարիսեցիություն է անհրաժեշտ` պնդելու համար, որ ԱԺ ամբիոնից ոմն տրանսի ելույթը հայ ավանդական ընտանիքի բարոյական նկարագրի միակ սպառնալիքն է, ստույգ բարոյալքումը:

Որտեղի՞ց է այն անբացատրելի ուրախությունը, որ իջնում է զատկական այս օրերին։ Այդ ի՞նչ զորություն է գործում քրիստոնյաներիս ներսում, երբ լսում ենք սուրբ Զատկական հարության մասին։ Ինչու՞ է զատկական խորհուրդն այդքան վեհ ու խորհրդավոր:

Ապրիլի 8-ին ՀՀ Ազգային ժողովի դիմաց կազմակերպված ժողովրդական բողոքի ակցիային մասնակցելու, Ազգային ժողովի ամբիոնը անբարոյականին տրամադրելու համար ԱԺ ղեկավարությանը խիստ քննադատելու համար, Արարատյան Հայրապետական թեմը փիլոնազուրկ է արել տեր Ղազար քահանային:

Երբ ապաշխարությունը, զղջումը և մեղքերի խոստովանությունը ամբողջական են, մեղքերի թողությունը դառնում է կատարյալ, սակայն առանձնակի թերի է, քանզի տարբեր են: Մեկը կարող է զղջալ իր գործած մեղքերի կամ հանցանքների համար և խոստովանել, թե մեղք կամ հանցանք է գործել, սակայն մնա առանց ապաշխարելու։ Օրինակ, մեկը կարող է մարդ սպանել և բանտ նետվել և բանտի մեջ չարաչար զղջալ ու ցավ զգալ իր արածի համար, բայց սա չի նշանակում, որ ապաշխարեց։

Այո, քանի որ եկանք ու ահա թե ուր հասանք, ա՛յ ժողովուրդ, որ էս սոդոմական աղտեղության մասին ենք գրելու, որ մինչ իսկ հայոց խորհրդարանի ամբիոն բարձրացավ: ՈՒ չլինի թե սկսված այդ վարակը շատ տարածվի, թե չէ մի տասը արդար էլ չենք գտնելու մեր ազգի մեջ, որ Աստված նրանց երեսին նայի ու մեզ Սոդոմ-Գոմորի պատժի կրակին չմատնի։

ԳՈՒՐԳԵՆ սարկավագ ՂԱԼԱՄՅԱՆԻ մասին լսել եմ ընկերներիցս: Գորիսի հիվանդանոցի միջանցքներում, հիվանդասենյակներում շրջող սևազգեստ մարդու մասին անդրադարձ կար նաև «Գորիսն այսօր» ֆեյսբուքյան էջում, ասվում է, որ սկզբում զարմանում են` տեսնելով նրան, հետո զարմանքը փոխվում է սփոփանքի, սիրո և հավատի մի զգացողության. «Նա խոնարհ շարունակում է իր աստվածահաճո խոսքն ու հոգատարությունը ամեն երեկո հասցնել կարիքավորներին։ Շնորհակալ ենք և ցանկանում ենք, որ հայ հոգևորականի օրինակելի այս մոտեցումը վարակիչ լինի ամենուր»։

Կարծես վերնագրի մեջ սխալ կա արդեն, բայց համբերությամբ մինչև վերջ կարդալուց հետո կհամոզվեք, որ այդպես չէ, քանզի Աստծո համար անհնարին բան չկա:

«Կինը տեսավ, որ ծառի պտուղը լավ է ուտելու համար, ակնահաճո է ու գրավիչ` ըմբռնելու համար: Նա առավ նրա պտղից, կերավ ու տվեց իր մոտ կանգնած ամուսնուն, և նրանք կերան» (Ծննդ. 3; 6)։